ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ -ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ από ΣΠΥΡΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
<--Επιστροφή

''Ο Κυριάκος Μάτσης ήταν, για μας τους φοιτητές της Θεσσαλονίκης, ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός. Εξέπεμπε εθνική φλόγα. Ήτο απαράμιλλος ρήτωρ. Τη δυνότητά του τη γνωρίσαμε όχι μόνο στους εθνικούς εορτασμούς, αλλά κυρίως κατά τις εξορμήσεις μας στα σύνορα και στις γραμμές του "μετώπου". Ήταν γεωπόνος και ήμαστε νομικοί. Φοιτητές δηλαδή όλοι. Είχαμε μια οργάνωση εθνικής διαφωτίσεως και συμπαραστάσεως προς το μαχόμενο κατά του κομμουνισμού στρατό μας. Και τρέχαμε παντού. Αρχηγός και πρώτος ήταν ο Κυριάκος, ο "φλογερός" Κύπριος. Οι αξιωματικοί παρέτασσαν τους στρατιώτες για να ακούσουν αυτόν το μοναδικό εθνικό ιεροκήρυκα.

Αφού τέλειωσε τις σπουδές του, έφυγε για την Κύπρο. Δεν τον είδα έκτοτε και δεν τον άκουσα. Άκουσα το ηρωικό τέλος του και τον τρόπο του θανάτου του, το Νοέμβριο 1958. Σκέφθηκα ότι ήταν η φυσικότερη κατάληξη της ζωής του, γιατί ο Μάτσης ήταν δέκα χρόνια πριν προετοιμασμένος να πεθάνει για την Πατρίδα. Ύστερα πληροφορήθηκα τα της δράσεώς του στην ΕΟΚΑ και πιο ύστερα ήλθα σε επαφή με τα θαυμάσια πνευματικά κατάλοιπά του".

Τα πιο πάνω αποτελούν μέρος από μια αυτόβουλη αφήγηση του κ. Χρ. Σαρτζετάκη προς τον γράφοντα, στις αρχές του 1990. Ήταν τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ήταν πρωινό, όταν ο γράφων πήρε ένα τηλεφώνημα που τον καλούσε στο Προεδρικό Μέγαρο, τα άλλοτε Βασιλικά Ανάκτορα. Αυθημερόν! Απορημένος για το αντικείμενο της προσκλήσεως, προσήλθε το μεσημέρι και οδηγήθηκε στο προεδρικό γραφείο. Οι απορίες λύθηκαν αμέσως. Μετά τα τρέχοντα περί Κύπρου και Ελλάδος, η συζήτηση πήγε στον Κυριάκο Μάτση. Στην πραγματικότητα ήταν ένας μακρύς και συγκινητικός μονόλογο ς του Προέδρου για τον ήρωα. Ζητούσε, πού και πού, κάποια συμπλήρωση από τον γράφοντα, που δεν ήταν έτοιμος να την προσφέρει. Περνούσε η ώρα, το προσωπικό της Προεδρίας έπρεπε να σχολάσει, ο συνομιλητής του Προέδρου προσπαθούσε με τρόπο να δώσει τέλος στη συζήτηση και να σηκωθεί, αλλά ο κ. Σαρτζετάκης συνέχιζε: "Ήταν μεγάλο παλληκάρι ο Μάτσης", είπε σε μια στιγμή με λυγμό και δάκρυσε. Και δεν ήταν μόνος...

Τριάντα οκτώ χρόνια από τη θυσία του. Μικρό μνημόσυνο τα πιο πάνω λόγια. Γνωστή η δράση και η προσφορά του. Γνωστά τα γραπτά του, με φιλοσοφικούς στοχασμούς και ποίηση. "Βρόντημα δόνησε τα σωθικά μου από το σάλε μα των ιδεών σου..." Τραγούδησε και αιμοδότησε τη λευτεριά.
Αλλά και πόσο διαχρονικό κύρος είχαν τα λόγια του! Έλεγε στους συναγωνιστές του: "Θα έρθει μέρα που τα βουτυρόπαιδα κι οι λιποτάκτες θα λένε προδότες εσάς που δώσατε τα πάντα στην Πατρίδα". Είχε το λεγόμενο "προορατικό χάρισμα". Ήρθε, πράγματι, η ώρα που επικάθησαν, ως εξουσιαστές και τιμητές, οι "ευσχήμονες" δαφνοκλέπτες και κάπηλοι. Οι απόντες και ουδέτεροι θεατές των αγώνων της Κύπρου. Και εκείνοι θριαμβεύουν στις εκ των υστέρων προγνώσεις

<--Επιστροφή