ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΟ ΜΙΛΗΜΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ
ΠΟΥ
ΣΠΕΡΝΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ
Λουλούδια πα στο μνήμα μου
να σπείρεις θέλεις, τώρα
που των ιδεών το άνθισμα
θάφτηκε μέσ' το χώμα;
Σπείρε τα.
Πιο δυνατά θα πεταχτούν
και πι' όμορφα θα λάμπουν
σαν απ' το χέρι σου, κυρά,
καλή φροντίδα θάβρουν.
Κι όσο φουντώνει η φυλλωσιά
και πιο πολύ φυτρώνει
τόσο και πιο πολύ βαθειά
η ρίζα των θ' απλώνει,
ώσπου να φτάσει στο κορμί
κάτω που θα σαπίζει
πιο περισσά για να τραφεί
και πιο πολύ ν' ανθίζει.
********
Σ' ΕΝΑ ΤΑΦΟ
Να κλάψω πρέπει το χαμένο όνειρο
και το λαμπρό το θησαυρό να θάψω
στ' ανήλια της καρδιάς μαντρίσματα
που δυνατών σιδέρων νάχουν τριγυρίσματα,
έτσι που μάτι αδιάκριτο
ποτέ να μη σιμώσει
κι ούτε το δάκρυ το καυτό
ποτέ να μην πληγώσει
την περισσή λαμπράδα του;
Φέρτε σεις μοίρες τα γραφτά
και σεις μάγισσες σύρτε
απ' τις απόμακρες σπηλιές
των μελλουμένων τα πλεκτά.
Σμίξτε και σεις δεντρών τραντάγματα
- και του Μαρτιάτικου ανθισμού
και του φθινοπωριάτικου ξεφυλλισμού -,
συντροφιαστά με των αξίνων τα ταράματα
- που για τη γη τη σκάφτουνε
ζωή μέσα να πλάσουν
Κι ελάτε, σμίξτε, σύρτε
ένα να πλέξουμε χορό
για το λαμπρό το θησαυρό
που πρέπει τώρα να θαφτεί
και στα σκοτάδια να κρυφτεί.
|
