Πιερής Ζηντίλης

Απόσπασμα από την κατάθεση του Πιερή Ζηντίλη, Αστυνομικού από την Περιστερωνοπηγή που υπηρετούσε κατά την διάρκεια της αποικιοκρατίας στον Αστυνομικό σταθμό Αγίου Αμβροσίου Κερύνειας.

...Μετά από κάποια συνομιλία που είχαμε μου ζήτησε να τον πάρω στην Κερύνεια στο σπίτι του Καραφυλλίδη. Εγώ τoυ είπα «εντάξει πάμε». Τότε μου είπε «αν μας σταματήσουν οι εγγλέζοι τι θα πούμε;», Εγώ του απάντησα, «αν μας πιάσουν θα σκεφτώ τον εαυτό μου ή εσένα που είσαι ο μάστρος μας;». Αυτός μου είπε «εμείς είμαστην γνωστοί καταζητούμενοι αλλά εσείς δεν είσαστε γνωστοί και πρέπει να σας προστατεύσουμε με κάθε τρόπο γιατί σας χρειαζόμαστε να μας διακινείτε τόσο εμάς όσο και τον οπλισμό» πράγμα το οποίο πράγματι έτσι συνέβαινε. Εγώ ουδέποτε διανοήθηκα να βρεθώ μπροστά σε τέτοιο δίλημμα γιατί κανένας προηγουμένως δεν μου το έθεσε. Μετά από κάποια συζήτηση, μου εισηγήθηκε ο ίδιος ότι αν μας σταματήσουν εγγλέζοι να πούμε ότι αυτός, ο καταζητούμενος Κυριάκος Μάτσης αποφάσισε να παραδοθεί στην Αστυνομία και όχι στον στρατό και μου ζήτησε να τον μεταφέρω στο Αρχηγείο Αστυνομίας στην Κερύνεια. Μάλιστα δε, έκαμα μια σύντομη καταχώρηση στο προσωπικό υπηρεσιακό σημειωματάριο μου, στην οποία καταχώρησα τα πιο πάνω. Την καταχώρηση υπέγραψε ο ίδιoς ως Κυριάκος Μάτσης.

Τώρα αν προσπαθήσω να γράψω τι ένοιωσα εκείνη τη στιγμή ή τι ένοιωθα για χρόνια μετά, αναλογιζόμενος εκείνη τη στιγμή, δεν θα τα καταφέρω γιατί είναι απερίγραπτο. Ο τομεάρχης, ο μάστρος, ο αρχηγός, τον οποίο αντιμετωπίζαμε με δέος, να προβαίνει σε τέτοια χειρονομία για να προστατεύσει ένα απλό μέλος της οργάνωσης, τι άλλο φανερώνει από αλτρουισμό, ανωτερότητα χαρακτήρα και ήθος σπάνιο για τότε και ιδιαίτερα για τώρα.

Μετά τη διευθέτηση αυτή, ξεκινήσαμε για την Κερύνεια. Καθ' οδόν μιλούσαμε για διάφορα, για πιθανές τοποθεσίες ή καμπές του δρόμου κατάλληλες για ενέδρες.

Προτού καλά-καλά μπούμε στην Κερύνεια εκεί που χωρίζει ένας δρόμος για το Νοσοκομείο και ένας για την πάνω Κερύνεια μου ζήτησε να τον αφήσω, αποχαιρετιστήκαμε, με ευχαρίστησε και εγώ ένοιωσα ότι δεν ήταν το τυπικό
ευχαριστώ αλλά το αισθανόταν πραγματικά και από τότε δεν ξανασυναντηθήκαμε.

Ο χρόνος της διαδρομής πάνω στη μοτοσικλέτα από την Καλογραία μέχρι την Κερύνεια ήταν αρκετός να νοιώσω ότι γνώριζα τον Κυριάκο Μάτση από καιρό, γιατί η απλότητα και η προσήνεια του με έκαναν να αισθανθώ έτσι. Μόλις επέστρεψα στον Άγιο Αμβρόσιο, η πρώτη μου δουλεία ήταν να κάψω το σημειωματάριο μέσα στο οποίο ήταν η υπογραφή του καταζητούμενου τότε Κυριάκου Μάτση. Και είναι αυτό που λείπει από τη σειρά των προσωπικών μου σημειωματαρίων και από αυτό εξάγω το συμπέρασμα ότι η ημερομηνία του περιστατικού αυτού πρέπει να είναι πιο κοντά προς την 15.7.1957 που είναι η ημερομηνία που άρχισα το νέο σημειωματάριο, μετά από εκείνο που έκαψα...